(…) De mensen willen de anthroposofie het liefst onder de toonbank verkopen; om er in het openbaar voor te staan, daarvoor schrikken ze terug. Anthroposofie kan echter alleen, en moet ook daadwerkelijk, in het groot werken; alleen dan zal zij terrein winnen. De mensen moeten ook de moed hebben de geest van de anthroposofie in de openbaarheid te brengen. Ik streefde er altijd naar, van het begin af aan, een therapeutisch instituut, en onderzoeksinstituut enzovoorts op te richten. We moeten zo werken dat we op een concreet anthroposofisch fundament kunnen staan.

Om in deze tijd over Pinksteren te spreken zoals dat gebruikelijk geworden is, is voor mij, in het licht van de ernst van deze tijd, een onchristelijke handeling – hoewel dergelijke onchristelijke handelingen tegenwoordig aan de orde van de dag zijn.Wat zij die zich waarachtig hebben verbonden met onze beweging voor de driegeleding van het sociale organisme over de vernieuwing van het onderwijs naar voren brengen, dat is wel gesproken vanuit de geest van het Pinksterfeest. Want in het op eigen benen zetten van het geestesleven, in het zelfstandig maken van het onderwijs, daarin ligt de essentie van de Pinkstergeest in onze tijd.

Alleen al uit zijn vertelling over de grot spreekt tot op de dag van vandaag de geestkracht van de Griekse wijsgeer Plato. In de grot uit zijn vertelling leven een aantal mensen. Zonder een andere levenssituatie te kennen, bevinden zij zich naast elkaar op een rij zittend en zodanig geketend dat zij alleen recht voor zich uit kunnen kijken. Achter hen brandt een vuur en dat vuur werpt zijn spel van licht en schaduw op de wand van de grot waarop de geketenden uitkijken. Achter hen langs, tussen de rij die zij vormen en het vuur in, loopt af en toe een van hun bewakers. De geketenden houden de schaduwwereld voor de echte wereld.