Arme Jolande Sap, gemangeld en geslachtofferd door haar medestrijders.
Een oplossing voor de prut waarin Groen Links zichzelf heeft vastgedraaid is nog even niet in zicht. Wat een visieloos en armoedig gedoetje.

Je zou hen, maar omdat we hier tegen partijpolitiek zijn, niet alleen hen maar álle politici, gewoon wat inzicht op basis van de sociale driegeleding toewensen.
Maar Jolande, hoezeer we ook met je meeleven: we hadden je gewaarschuwd…

Zo schreven we immers in januari 2011, in het toenmalige Driegonaal E-Nieuws:

Retour Kunduz
In de afgelopen dagen heeft de Nederlandse regering voldoende steun bij elkaar weten te brengen om een handjevol politiemensen, in ruime mate vergezeld door militairen, naar Afghanistan uit te zenden om in Kunduz mensen op te leiden tot politie-agent.

In de Driegonaalkolommen, en dus ook in Driegonaal E-Nieuws, proberen we partijpolitiek te vermijden. Liever schrijven we, als het zo uitkomt, over de onmacht van de moderne, op partijpolitiek gebaseerde democratie, om tot werkelijke oplossingen voor werkelijke vragen te komen.

In die zin was de gang van zaken in de politiek rondom de missie naar Kunduz opnieuw een manifestatie van de gebrekkigheid van ons parlementaire systeem. Niet alleen is tot deze missie besloten terwijl een meerderheid van de kiezers tégen de missie is, maar ook is dit besluit gebaseerd op argumenten, beloftes en afspraken waarvan iedereen weet dat ze een volkomen illusionair karakter hebben.

Wat weten we allemáál (of hádden we allemaal kunnen weten)?
– Zij die door ‘onze jongens’ worden opgeleid zullen geen politietaken vervullen maar zijn de facto lid van de militie van een of andere lokale krijgsheer

– De belofte die onze regering aan de Afghaanse regering gaat vragen, namelijk dat de door ons opgeleide mensen geen militaire taken zullen vervullen, is niets meer waard dan het papier waarop ze geschreven zullen worden

– De situatie in Afghanistan is sinds de Amerikanen en hun bondgenoten er actief zijn niets verbeterd en zal ook niet verbeteren zolang de Afghanen zelf niet onderling in staat zijn positieve ontwikkelingen op gang te brengen

– Wanneer het zo zou zijn dat wij de Afghaanse bevolking werkelijk zouden willen helpen, zijn daarvoor andere en meer geschikte wegen te bewandelen.

Kennelijk is het zo dat politici niet altijd weten wat alle anderen wel weten. Zou dáár de kloof tussen politiek en burger misschien zijn oorsprong vinden?