Op Radio 1 waren eergisteren twee ‘deskundigen’ in gesprek over de vraag wat het met een mens doet wanneer hij op tv of internet beelden ziet zoals die van vorige week in Parijs: bijvoorbeeld de beelden waarop een op straat liggende politieman door het hoofd werd geschoten.
Dat doet niet veel met een mens, vertelde één van de twee.
Hij gaf een voorbeeld: in de zomer van 2014 was hij geschokt en aangedaan door de beelden van de eerste onthoofding van een westerse journalist door IS. Bij de volgende onthoofding, die hij ook bekeek, was de schok minder, bij de derde onthoofding nog minder en bij de vierde onthoofding merkte hij dat het hem niet veel meer deed. Hij was “afgestompt” en verbond dáár de conclusie aan dat het zien van dergelijke beelden geen werking heeft en dus geen kwaad kan. (Deze deskundige, Hans Aarsman, moge veel van beelden weten, van de mens heeft hij kennelijk weinig benul.)
Ondertussen zijn dergelijke beelden niet meer weg te bannen uit Het Spiegelparadijs. Ze worden ook dagelijks bekeken door kinderen, bijvoorbeeld pubers. Het Spiegelparadijs is een steeds belangrijker deel van de wereld die zij bij hun geboorte ‘aantreffen’. Elk opgroeiend kind, waar en hoe het ook opgroeit, neemt datgene wat er om zich heen is aan als ‘het gewone’. Het heeft van nature de behoefte de dingen om zich heen voor ‘waar’ aan te nemen.
In Het Spiegelparadijs groeit het kind op in een wereld van beelden waarin het gewoon is, en waarin het de mediaconsument nog nauwelijks beroert, dat de ene mens de ander vermoordt.
Welkom in Het Spiegelparadijs!
*Het spiegelparadijs is het labyrint waarin de mediaconsument dwaalt. Omringd door vergezichten, doorkijkjes, details en stillevens die zich luidruchtig en al dan niet vervormd in elkaar spiegelen, doolt hij rond – voorzichtig tastend naar vaste grond onder de voeten, een fundament waarop dit alles begrepen kan worden en een richting om in verder te gaan…